The Light We Carry

بررسی کتاب The Light We Carry

میشل اوباما در کتاب خاطرات زندگی‌اش با عنوان  Become، داستان زمانی را روایت می‌کند که خانواده‌اش با دوستان آمریکایی –آفریقایی ‌تباری که به یک منطقه عمدتا سفیدپوست در حومه شهر نقل مکان کرده بودند، ملاقات کردند. در پایان این دیدار، پدر اوباما متوجه شد که «شخصی خطی طولانی را در تمام طول درب ماشین بیوکش کشیده است. این خرابی با یک کلید یا سنگ صورت گرفته بود و به هیچ وجه تصادفی نبود.

واکنش پدرش به این اقدام کاملا نژادپرستانه چگونه بود؟ او مثل همیشه به زیستن ادامه داد زیرا او یک فرد مقاوم بود، کسی که می‌توانست هر چیزی را که زندگی به سوی او می‌فرستاد، بگیرد و راهی برای ادامه راه پیدا کند.

پس از اینکه «شدن» به یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های دنیا تبدیل شد، Michelle Obama می‌خواست درباره آنچه که همه ما برای عبور از این دوران پرتلاطم به آن نیاز داریم فکری کند.

The Light We Carry، کتاب دوم بانوی سابق اول آمریکا و یک راهنمای عملی است که به همه ما کمک می‌کند تا کمی‌بیشتر شبیه پدرش (و خود اوباما) شویم و یاد بگیریم که چگونه با ناملایمات کنار بیاییم. خواه تعصب باشد یا یک بیماری همه گیر یا ایده‌ای ترسناک یا به گفته اوباما تصور بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید.

همان‌طور که میشیل اوباما می‌گوید هر فصل ابزاری است که به شما کمک می‌کند در کنار هم بمانید .افکار او هرگز پیچیده و دستوری نیستند؛ او داستان‌هایی درباره آنچه برای خودش رخ داده است می‌گوید. به عنوان مثال در یک فصل جذاب با عنوان “قدرت چیزهای کوچک”، او درباره این صحبت می‌کند که وقتی مشکلات جهان به نظر سخت و سنگین می‌آید، پیروزی‌های کوچک می‌توانند به ما کمک کنند تا از آن عبور کنیم .

کتاب” نوری که ما حمل می‌کنیم” شامل 10 تکنیک از این نوع است، مانند رها کردن اولین فکر منفی که در شروع روز به ذهن‌ می‌رسد و تمرکز بر روی افکار بهتر و لطیف تر و به رسمیت شناختن همه انسان‌ها با هر سلیقه و نژادی. این نصیحت‌های خوش‌بینانه به علت صادقانه بودنِ اوباما دربارهٔ ترس‌ها، شکست‌ها و معایب انسانی‌اش جذاب و بسیار خواندنی است.

او توضیح می‌دهد که به‌عنوان معدود دانشجوی آفریقایی-آمریکایی در پرینستون در دهه 1980 چقدر احساس نابخردی می‌کرد و چگونه در اتاق غذاخوری نمی‌توانست روی کاری که انجام می‌داد تمرکز کند. او مدام افکاری را تصور می‌کرد که در ذهن دیگران وجود دارند. افکاری مانند اینکه اینجا دختر سیاهپوست به دنبال صندلی می‌آید. اوباما آزادانه اعتراف می‌کند، ” این نوع اضطراب اگر اجازه دهید می‌تواند شما را آزار دهد.”

اوباما صادقانه به ما می‌گوید که چگونه پدربزرگش دندی در زندگی‌اش ترسید و گرفتار نژادپرستی ساختاری شد و تقریبا هرگز محله خود را ترک نکرد. میشیل در این کتاب در مورد این عقیده خود صحبت می‌کند که “زخم‌های ما تبدیل به ترس‌های ما می‌شوند. ترس‌های ما محدودیت‌هایمان می‌شوند. شکست این چرخه آسان نیست، به خصوص اگر قربانی تبعيض باشید”. اما نصیحت واقع بینانه اوباما این است که بر روی چیزهای کوچک تمرکز کنید که این پتانسیل را دارند که «به ابزاری برای دیدن شما تبدیل شوند».