Die Kleine Mama

Auszug: ‘In einer stillen Frühlingsnacht, die auf einen stürmischen Tag gefolgt war, sass ein Mädchen wobei seiner einsamen Lampe noch wach, da in den übrigen Zimmern des alten Hauses schon seit einer Stunde alle Lichter ausgelöscht waren. Auch hörten die engen Strassen der kleinen nordischen Stadt, obwohl es noch nicht weit über zehn Uhr war, keinen anderen Fusstritt mehr, als den des Wächters, der von Zeit zu Zeit unter dem hellen Fenster stehen blieb und mit besonderem Nachdruck seine Warnung, das Feuer und das Licht zu verwahren, hinaufsang. Das Fenster droben war nur angelehnt. Der Nachtwind hauchte über die Hyazinthenflora, die auf dem Simse stand, kühl ins Zimmer und machte die kleine Lampe flackern. Das Mädchen zog ein paar Mal das braune Tuch, in das sie sich eingewickelt hatte, fester um die Schultern, schloss aber den Fensterflügel nicht, sondern horchte über das Buch auf ihren Knien hinweg nachdenklich in die schlafende Stadt hinaus auf die Viertelstundenschläge von der Stadtkirche. Gegenüber dem Grossvaterstuhl, in dem sie lag, stand ein Tischchen mit einem sauberen Tuch überbreitet. Ein kleiner Teekessel summte darauf, ein einfaches kaltes Abendessen und ein einzelnes Gedeck waren mit einer gewissen Zierlichkeit hergerichtet und ein leerer Stuhl der Lampe gegenübergerückt. Im Übrigen sah es in dem grossen niedrigen Zimmer nicht nach einem Frauenregiment aus. Alte vergilbte Kupferstiche, Ölskizzen, antike Statuenfragmente verzierten Wände und Möbel in malerischer Unordnung, und den grünen Kachelofen bekrönte der Abguss eines korinthischen Säulenkapitäls, der von Rauch und Staub gebräunt war. Jetzt, in der stillen Nachtstunde, da die Lampe die ferneren Ecken des Zimmers in tiefem Schatten liess, nahm sich die bunte Gesellschaft fast unheimlich aus. Das Fremdeste war hier einander so nahe gerückt, dass nichts recht zu Hause schien.

در یک شب آرام بهاری، که پس از یک روز طوفانی، دختری با چراغ انفرادی خود بیدار نشست، زیرا تمام چراغ های اتاق های دیگر خانه قدیمی برای ساعتی خاموش شده بود. با وجود اینکه ساعت از ده نگذشته بود، خیابان‌های باریک شهر کوچک شمالی صدای پایی جز صدای نگهبان نمی‌شنیدند، که هر از گاهی زیر پنجره روشن می‌ایستاد و با تأکید خاصی هشدار خود را برای حفظ آتش و روشنایی می‌خواند. پنجره طبقه بالا فقط باز بود. باد شب به آرامی از روی گل سنبل که روی طاقچه ایستاده بود به داخل اتاق می‌وزید و چراغ کوچک را سوسو می‌داد. دختر پارچه قهوه‌ای را که دور شانه‌هایش پیچیده بود، چند بار کشید، اما قاب پنجره را نبست. در عوض، او با تأمل از روی کتاب روی زانوهایش به صدای زنگ های ربع ساعته کلیسای شهر در شهر خفته گوش داد. روبروی صندلی پدربزرگ که در آن دراز کشیده بود، میز کوچکی بود که با پارچه ای تمیز پوشانده شده بود. یک کتری کوچک چای روی آن زمزمه می‌کرد، یک شام سرد ساده و یک مکان تکی با ظرافت خاصی چیده شده بود و یک صندلی خالی روبه‌روی چراغ قرار داده بود. علاوه بر این، اتاق بزرگ و کم ارتفاع شبیه یک هنگ زنانه نبود.