رمان Istanbul

Istanbul is a shimmering evocation, by turns intimate and panoramic, of one of the world’s great cities, by its foremost writer. Orhan Pamuk, winner of the Nobel Prize in 2006, was born in Istanbul, in the family apartment building where his mother first held him in her arms. His portrait of his city is thus also a self-portrait, refracted by memory and the melancholy-or hüzün – that all Istanbullus share: the sadness that comes of living amid the ruins of a lost Ottoman Empire.
As he companionably guides us across the Bosphorus, through Istanbul’s historical monuments and lost paradises, its dilapidated Ottoman villas, back streets and waterways, he also introduces us to the city’s writers, artists and murderers.
Like the Dublin of Joyce and Jan Morris’ Venice , Pamuk’s Istanbul is a triumphant encounter of place and sensibility, beautifully written and immensely moving.

استانبول تداعی درخشان یکی از شهرهای بزرگ جهان، به نوبه خود صمیمی و پانوراما، توسط نویسنده اصلی آن است. اورهان پاموک، برنده جایزه نوبل در سال 2006، در استانبول، در آپارتمان خانوادگی که مادرش برای اولین بار او را در آغوش گرفت، به دنیا آمد.
بنابراین، پرتره او از شهرش یک خودنگاره است که با خاطره و غم و اندوه – که همه استانبولی ها در آن سهیم هستند – شکسته شده است: غم و اندوهی که از زندگی در میان ویرانه های امپراتوری از دست رفته عثمانی به وجود می آید.
همانطور که او ما را در سراسر بسفر، از میان بناهای تاریخی استانبول و بهشت ​​های گمشده، ویلاهای ویران عثمانی، کوچه ها و آبراهه های آن راهنمایی می کند، نویسندگان، هنرمندان و قاتلان شهر را نیز به ما معرفی می کند. مانند دوبلین جویس و ونیز یان موریس، استانبول پاموک یک رویارویی پیروزمندانه از مکان و حساسیت است که به زیبایی نوشته شده و بسیار تکان دهنده است.